سوژه پرکشش، روایت کم جان | نگاهی به فیلم ماریا، به کارگردانی مهدی اصغری ازغدی

به گزارش شهرآرانیوز؛ فیلم سینمایی «ماریا»، به کارگردانی مهدی اصغری  ازغدی و تهیه کنندگی علی لدنی، با یک سوژه اجتماعی که در نگاه اول ملتهب و چالش برانگیز به نظر می‌رسد، گام به جشنواره چهل وسوم فجر گذاشته است. این اثر، با حضور بازیگرانی همچون صابر ابر و پانته آ پناهی ها، انتظاراتی را برای طرفداران فیلم‌های اجتماعی سینمای ایران به وجود آورده بود که در نهایت پاسخ درخوری پیدا نکردند.

«ماریا» اثری متوسط است که نه در بستر سینمای اجتماعی به خوبی جا می‌افتد و نه در فضای معمایی اش می‌تواند به اندازه کافی جذاب ظاهر شود. «ماریا» سوژه اولیه‌ای دارد که می‌توانست به یک روایت منسجم و درگیرکننده تبدیل شود، اما مشکل اصلی فیلم به ضعف فیلم نامه بازمی گردد. در حالی که گره‌های داستانی متعددی در طول فیلم به وجود می‌آید، روایت از ریتمی کند و کشدار رنج می‌برد که باعث می‌شود تعلیق داستانی آن، تأثیرگذاری لازم را نداشته باشد. 

در برخی صحنه ها، فیلم تلاش می‌کند تا با ایجاد فضای معمایی، مخاطب را درگیر کند، اما انسجام نداشتن در پیشبرد داستان، این تلاش‌ها را خنثی می‌کند و به جای خلق هیجان، باعث نوعی سردرگمی در تماشاگر می‌شود. مهدی اصغری ازغدی در کارگردانی، سعی دارد با ایده‌های خلاقانه در قاب بندی و حرکات دوربین، فضا را متفاوت جلوه دهد. برخی از این تصمیم‌ها در لحظاتی تأثیرگذار هستند و می‌توانند نگاه کارگردان را نمایندگی کنند. با این حال، مشکل اینجاست که این خلاقیت‌ها در خدمت درام قرار نمی‌گیرند و لحن فیلم به همین دلیل دچار نبود انسجام می‌شود. 

برخی صحنه‌ها از نظر بصری درخور توجه‌اند، اما در کلیت اثر، این تلاش‌ها به یک زبان سینمایی واحد تبدیل نمی‌شوند. حضور صابر ابر و پانته آ پناهی ها، به عنوان دو بازیگر شناخته شده و توانمند، کمک کرده است که فیلم از نظر اجرا ضعف‌های فیلم نامه را تا حدودی جبران کند. صابر ابر، با وجود اینکه کاراکترش به اندازه کافی عمیق پرداخت نشده، همچنان حضوری باورپذیر دارد و بازی پناهی‌ها نیز مانند همیشه تأثیرگذار است. 

در ادامه حتما بخوانید تراژدی در یک پلان | درباره «آبستن»، اثر متفاوت جشنواره چهل و سوم

اما شخصیت پردازی در فیلم نامه به گونه‌ای نیست که بتواند این بازی‌های خوب را به درامی عمیق و تأثیرگذار تبدیل کند. بازیگران جوان اثر هم به قدر کافی نمی‌توانند ظرافت را به اجرایشان تزریق کنند. «ماریا» اثری است که بین دو فضای اجتماعی و معمایی معلق مانده و تکلیفش را با خود روشن نکرده است و فیلمی است که می‌توانست اثری مهم در سینمای اجتماعی امروز ایران باشد، اما به دلیل ناهماهنگی در روایت و اجرا، در سطح یک اثر متوسط باقی می‌ماند.